De donkerste dagen van het jaar mogen wat mij betreft best wat minder donker zijn. Ellenlang aan tafels zitten is ook al helemaal niets voor ons. Daarom hebben we er een jaarlijkse traditie van gemaakt om er tijdens de Kerstvakantie vandoor te gaan. Waarheen? Naar het mooiste weer binnen ruwweg een dag rijden. More daylight and dry trails please!
Toevallig blijkt Catalonië eind december, begin januari vaak zonnig en stabiel weer te hebben. Meestal net wat warmer dan Ligurië of zuid Frankrijk en zelden noemenswaardige regen. Bovendien is het een paradijs voor elke vorm van fietsen. Zeg “Girona” tegen een roadie en kijk hoe zijn (of haar) extreem lage rusthartslag de hoogte in gaat. Welke enduro bro heeft nog nooit van Santa Coloma de Farners gehoord?
De populaire hotspots zijn hun reputatie zeker waard. Maar wist je dat Spanje buiten de kust en enkele grote steden grotendeels ruw en verlaten is? Het is een waar outdoor paradijs vol bergen, bossen, woestijnen en duizenden jaren oude singletracks die de vele kleine dorpen met elkaar verbinden. Die worden trouwens elk jaar een beetje zeldzamer, want de dorpen lopen reeds decennialang leeg. Economische factoren jagen de jonge mensen uit de dorpen richting de toeristische gebieden en de steden.
Terwijl de dorpen ontvolken, raken de vele paden in onbruik. Ze eroderen door het weer en raken overgroeid waardoor ze op een paar jaar tijd volledig kunnen verdwijnen. Alleen paden die daadwerkelijk gebruikt worden blijven bestaan. De rest gaat “the way of the Dodo”.
Voor dit in een deprimerende les aardrijkskunde verandert snel terug naar iets lichters! Fietsen en mountainbiken kunnen deze bedreigde culturele, historische en natuurlijke schat helpen bewaren! In verschillende landen zoals Frankrijk, Italië en ook Spanje worden oude trails terug tot leven gebracht door er routes van te maken. Mountainbiken en gravel brengen toeristen naar de leeglopende dorpen en brengen opnieuw geld in het laatje en leven in de keet. Denk maar aan het wereldberoemde Ainsa. Ook wel bekend als Zona Zero.
Wie zoekt die vindt!
Buiten de zekerheden van de gekende spots, valt er dus veel te ontdekken. Al is het soms van hit or miss. Dat is exact wat wij enkele dagen gedaan hebben. Deze post deelt de beleving van dit eenvoudige trail-riding avontuur zonder grote ambities. Er worden geen records gevestigd, geen prijzen gewonnen en geen grote grenzen verlegd. Maar de fiets bracht ons weer op plaatsen waar we anders nooit zouden komen!
Truckstop prostitutie en warenhuizen vol Fransen / vs / menhirs uit de steentijd, wilde zwijnen en kurkeiken.
Net voorbij de grensoversteek bij La Jonquera kom je in de “Alt Empordà”. De streek nét onder de beboste bergrug die de grens met Frankrijk vormt. De sfeer en het landschap zijn hier meteen drastisch anders. Zichtbaar “spaanser” zeg maar. Droger, warmer en nog andere erg opmerkelijke contrasten.
Aan de grensovergang vind je grote truck stops, schaars geklede dames die daar waarschijnlijk van de mooie omgeving staan te genieten, een groot shoppingcentrum en warenhuizen vol Fransen die er koopjes komen doen. Vlak naast de weg begint een doolhof van struiken en kurkeik bossen, doorkruist met ruwe double tracks en bijna overgroeide singletracks. Overal zie je sporen van wroetende wilde zwijnen en aan het begin en einde van de dag hoor je vaak doffe knallen uit de geweerlopen van jagers. Tussen de bomen vind je geregeld dolmen en menhirs uit de steentijd. Je voelt hier de geschiedenis!
Deze laaglanden zijn een plezier voor trail riders! Het glooiende terrein zorgt voor afwisseling en de kleine dorpen en boerderijen zijn met elkaar verbonden met een gevarieerd netwerk van paden. Een gravel bike kan hier al heel wat, maar vaak is het ruw genoeg om toch minstens een full suspension trail bike te willen.
Grenswouden, forten en een vliegtuigwrak
Mijn grootste plezier lag in de grens opzoeken. Letterlijk dan. Vanuit de vlakte zie je de dicht beboste flanken van de lage bergrug die de grens met Frankrijk vormt. Laag is erg relatief. Je moet helemaal geen moeite doen om aan 1000-1500m hoogteverschil te raken. Op de kaart zijn er talloze manieren om naar, door en rond de bergkam te raken. Zoals onze bebloede schenen zullen beamen, waren veel van die trails vaak niet veel meer dan een lijntje op de kaart. Het was dan ook altijd een avontuur om gaandeweg de geplande route bij te sturen, stukjes te duwen en af en toe goed te vloeken terwijl we ons door het struikgewas probeerden banen.
Gelukkig werden we ruimschoots beloond met prachtige views en overal sporen van een bewogen verleden. Ruïnes van verlaten boerderijen, kleine middeleeuwse kastelen, 17e eeuwse grensforten en zelfs een vliegtuigwrak. Tijdens een grote bosbrand ergens in de jaren ‘80 slaagde een blusvliegtuig er net niet in om de bergkam te halen. Het was hallucinant om halfweg de bergflank door de brokstukken van een tragisch ongeval tijdens een bosbrand te lopen. Die stukken liggen daar al bijna net zo lang als wij leven.
De singletracks, voor zover ze er nog zijn, zijn vaak erg stenig en technisch. Hier ga je geen grote densiteit aan singletrack gold vinden, maar als je het niet erg vindt om flink wat te klimmen en vaak erg ruwe bosbouwtracks te rijden, kan je hier urenlang alleen zijn. Wat meer naar het westen kom je in de Alta Garrotxa waar je dit soort backcountry riding eindeloos kan beleven.
De costa Brava, Cadaqués en Cap de Creus
De kust is vlakbij en brengt weer een heel andere ervaring. De stenige en vaak erg steile kustlijn is bekend om idyllische vissersstadjes als Cadaqués en de vuurtoren bij Cap de Creus. Hier vind je, dankzij de vele wandelaars, wel sneller relatief goed rijdbare singletracks. Een paar honderd hoogtemeters klimmen brengt je op een van de vele Puig’s, waarna je meestal meerdere keuzes hebt om leuk af te dalen.
Let op! Ondanks de nabijheid van het letterlijke zeeniveau, kan je flink wat moeten klimmen! Zo is Puig d’Esquers zelfs ruim 600m hoog. Maar de views zijn fenomenaal! Hier ben je wel zelden alleen. De nabijheid van toeristische hot spots trekt veel mensen aan, waardoor het meestal niet lang duurt voor je iemand kruist. Maar het beklimmen van deze Puigs is een erg cool alternatief voor de busladingen in de dorpjes en de superrijken in Empuriabrava.
Eridders in kevlar harnas in Santa Coloma de Farners
Als je singletrack gold of enduro uitdagingen zoekt, kan je niet om Santa Coloma de Farners heen. Op een klein uurtje van Girona vind je het populaire netwerk aan gemakkelijk bereikbare trails. Ik was er reeds 2 keer, maar ik was er ook telkens snel weer weg. De sfeer is namelijk drastisch anders.
In mijn ogen is het een gratis toegankelijk bike park. Er zijn altijd redelijk wat mensen op de populaire trails en er wordt ook vaak aan hoog niveau en met hoge snelheid gereden. Zowel bergop als bergaf. Ebikes zijn er veruit in de meerderheid en hun rijders zijn vaak volledig gepantserd. Bluetooth speaker bergop en dan zo hard mogelijk de heuvel af om het zoveel mogelijk keer per dag te doen.
Als dat is wat je zoekt, dan vind je daar beslist je plezier en veel gelijkgezinden! Voor ons was het contrast met onze andere ervaringen nogal groot en na een paar trails hadden we er al snel genoeg van. We zaten in backcountry modus en het was er ons gewoon te druk.
Mission accomplished?
We vertrokken zonder vaste plannen richting het zonnigste weer binnen een dikke dag rijden. Een eenvoudige trail-riding avontuur zonder grote ambities. Er werden geen records gevestigd, geen prijzen gewonnen en geen grote grenzen verlegd. Maar de fiets bracht ons weer op plaatsen waar we anders nooit zouden komen!
