De Stoneman Arduenna in de winter? Wat een stom idee!
Vier koplampjes komen de laatste afdaling naar Camping du Moulin in Malmedy afgeslingerd. Het duister wordt doorbroken door blije stemmen en een kurk die uit een fles knalt. Het kostte de twee mannen en twee vrouwen twee dagen om ruwweg 190km en ruim 4000 meter hoogteverschil mountainbike terrein te overbruggen. Zonder steun van vrienden die twee keer per dag een feest tevoorschijn toverden, was het in deze winterse condities een pak moeilijker geweest!
Wortels, stenen, bevroren modder en op dag twee zelfs een vers laagje sneeuw. De route: ruwweg de Stoneman Arduenna, minus wat gesloten secties en wat kleine aanpassingen in functie van het duister.
De wouden en rollende heuvels van Duitstalig oost België zijn een droomlandschap voor mountainbikers. De Stoneman Arduenna route staat dan ook bij veel mountainbikers op de wishlist. Sterk getrainde XC atleten proberen deze route in één dag te rijden om de “gold” challenge te volbrengen. Wij mikken op een meer gematigde maar nog steeds flink uitdagende “silver” challenge, de route in twee dagen. Met midden februari nauwelijks 10 uren daglicht en een gemiddelde groepssnelheid van 10/u, weinig marge voor fouten.
Om het leuk en veilig te houden, creëerden we met de Longcut Adventure Club een veilig kader. Een support crew bestaande uit twee wagens voorzag twee keer per dag een bevoorradingspost. Zo konden we niet alleen af en toe bijtanken, maar het gaf ook iedereen de kans om zelf te kiezen hoeveel etappes je graag zou rijden. Sommigen wilden graag de volledige route proberen afvinken, andere vonden het gewoon leuk om samen op pad te zijn en een paar uur per dag gezellig mee te biken.
Voor we verder gaan een kleine disclaimer: het officiële Stoneman seizoen valt ruwweg buiten de winter. Zolang je rekening houdt met tijdelijk gesloten gebieden, is het rijden van deze openbare route strikt genomen niet illegaal. Ze loopt dan ook grotendeels over openbare wegen op openbare bewegwijzerde routes. Je moet echter wel rekening houden met eventuele sluitingen van beschermde gebieden of jacht. Dankzij een GIS portaalsite kan je kijken of er afsluitingen wegens jacht gepland staan. Tijdelijke sluitingen van gebieden zijn vaak moeilijker op voorhand te identificeren. In de praktijk moet je kijken of je verbodsborden tegenkomt. Wie de officiële route strikt wil rijden, doet dit dan ook best tijdens het officiële seizoen. We stellen dan ook geen gpx van de daadwerkelijk gereden route beschikbaar en verwijzen naar de officiële website.
Dag 1
Aan de ontbijttafel in de Auberge de Jeunesse van Malmedy wordt nog druk gespeculeerd en gediscussieerd. Wordt het een modderbad of bijna alleen easy double tracks? Wat voor gemiddelde snelheid kunnen we verwachten? Halen we het voor het donker? Eén ding is zeker. Het is koud! Met temperaturen rond het vriespunt is de grond op kleine uitzonderingen na keihard bevroren. Wat een vloek en een zegen zal blijken.
Het begint alvast erg mooi. De vallei van de Warche en dan de klim naar de hoogplateaus van de Venen en Signal de Botrange. Het hoogste punt van België. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. De vallei van de Warche was nog in bruin-groene modus, maar naarmate we hoger klimmen verschijnt de eerste sneeuw. Gelukkig hebben we dikke handschoenen en donsjasjes bij, want m’n Garmin op m’n stuur geeft op een bepaald moment zelfs bijna -5°C aan!
Na de obligate foto op de trapjes bij Signal de Botrange begint een leuke en erg mooie afdaling. Daarna slingert het wat over velden, bossen en dorpjes tot we aan onze eerste bevoorrading komen. Het meer van Bütgenbach. De crew verwent ons met warme soep, koffie, chocomelk, fruit, snoep, boterhammen… tot en met het helpen vullen van onze drinkflessen. Wat een luxe!
Daarna buigt de route beslist richting zuiden. Veldwegen, verbindingsstukken en bij wijlen relatief technische single tracks wisselen elkaar af. De route blijkt veel gevarieerder dan ik had durven hopen. In mijn hoofd was de Stoneman Arduenna waarschijnlijk 85% makkelijke grindwegen met nu en dan een stukje geforceerde single tracks. Ik was fout! De route bevat veel meer echt mooie stukken dan verwacht en is zeker mountainbike terrein waar rijvaardigheid een vereiste is.
Na een goeie 70 km en 1000 hm bereiken we de omgeving van Schönberg. De crew heeft het briljante idee om wentelteefjes te bakken. Heerlijk! Het is ook veel gemakkelijker om te eten dan droge boterhammen en bovendien een prachtige bron van energie. Mede dankzij de koude temperaturen was het tot nu toe al best zwaar. De drinkflessen bevriezen half en het soms technische rijden is veel vermoeiender dan gravelstyle rollen. Doorheen de twee dagen komen we heel vaak op stukken waar tractoren en bosbouwmachines natte grond volledig naar de kl*ten hebben gereden. De diepe sporen zijn nu hard bevroren en vaak een uitdaging om over te rijden.
Een snelle rekensom zegt ons dat we het niet meer voor het donker zullen halen. Siska had gelijk. Als groep op dit soort terrein, ligt de gemiddelde snelheid rond de 10 km per uur. Als het niet bevroren lag, was haar waarschuwing voor een gevecht tegen de modder ongetwijfeld ook juist geweest. Enkelen onder ons beslissen dat ze hun plezier voor de dag behaald hebben en bij de crew zullen blijven. Niels, Siska en ik willen het nog proberen afwerken.
En daar gaan we dan. Etappe 3. Achter Siska aan. Siska is veruit de sterkste van de groep en Niels en ik kunnen haar letterlijk niet bijhouden. We zoeken constant het compromis om toch proberen volgen zonder onszelf op te blazen. Wat als effect heeft dat we gemiddeld sneller bewegen dan we enkel met ons twee zouden doen.
De laatste etappe richting checkpoint Maspelt, en uiteindelijk Burg-Reuland, is niet vergevingsgezind. Er wachten nog meerdere lange offroad klimmen met soms stukken singletrack klimmen. We zitten al sinds de ochtend in het zadel en de inspanning valt ons steeds zwaarder. Bovendien valt de duisternis nu snel. Ergens in de buurt van de Duitse grens en checkpoint Maspelt besluiten we dat het veel te donker geworden is om nog risico’s te nemen en we maken dankbaar gebruik van de Ravel en de verharde wegen om ons hotel in Burg-Reuland te bereiken.
Onze vrienden geven ons een hartelijk welkom en na een lange warme douche schuiven we de beentjes onder tafel om na te praten. Het duurt niet lang voor we in ons bed liggen.
Dag 2 - Onverwachte sneeuw
Wat is dit?! Verse sneeuw! Hell no! Onverwachte sneeuwval heeft de route net 10 punten mooier en 15 punten moeilijker gemaakt. Het volledige team zit weer in het zadel en een lange klim gevolgd door een lange afdaling brengt ons tot in Ouren. Wat een prachtige omgeving! Nog drie pittige klimmen later zijn we terug waar we die ochtend zijn begonnen. Burg-Reuland. Opnieuw tovert de crew een pak lekkers voor ons tevoorschijn alvorens we nu écht de terugweg richting Malmedy aanvatten.
Ik voel de vermoeidheid opstapelen. Het eerste uur van de dag was voor mij het moeilijkste. Ik ben beslist geen ochtendmens en mijn energieproductie moest nog z’n juiste versnelling vinden. Zolang de intensiteit laag genoeg blijft kan ik blijven gaan, maar ik moet echt opletten om op tijd te eten en te drinken. Tijdens het klimmen moet ik ook bewaken dat ik m’n output onder controle houd zodat m’n hartslag niet te hoog gaat. De man met de hamer loert om de hoek. Ik zie aan de anderen dat ze hetzelfde moeten voelen. Op de steilste stukken wordt al vaker afgestapt dan gisteren.
Gelukkig biedt het stuk rond St Vith was soelaas. Het gaat hier vaak lang over verharde wegen, ravel of gemakkelijk rolbare paden, waardoor we kilometers kunnen maken en tijd kunnen winnen. Ergens midden de velden stuiten we op de crew die met een tentzeil een windbreak heeft gebouwd om ons even uit de kille wind te halen terwijl we ons bevoorraden om de laatste grote inspanning te leveren.
Er scheidt ons nog 25 km van Malmedy. We besluiten met 4 om onze kans te wagen. Jane, Siska, Niels en ikzelf proppen ons nog een laatste keer vol terwijl we de fietslichtjes reeds op de fiets hangen en de koplampen in de rugzak stoppen. We halen het weer niet voor het invallen van de duisternis, maar we laten ons niet ontmoedigen.
De laatste etappe spaart ons niet. De route is wederom prachtig, maar deze etappe bevat enkele van de meest technische trails. Niets dat je niet met een hardtail kan rijden. Maar worteltapijten bedekt met een dun laagje smeltende sneeuw zorgen soms voor hachelijke situaties. Wederom vervloeken we de bosbouw die opnieuw en opnieuw voor volledig vermalen sporen zorgt. Beenhard bevroren handdiepe geulen met daarop verse sneeuw. Het wordt stilaan een marteling.
Vlak voor Malmedy zitten we definitief in pikzwarte duisternis. Lampjes aan, dicht bij elkaar blijven en niet opgeven. Wanneer we eindelijk aan de laatste afdaling beginnen, horen we de stemmen van onze vrienden door de duisternis. Ze volgen ons live met behulp van een Garmin InReach en staan klaar om ons met vreugde te ontvangen.
Knallende kurken, high fives, knuffels en diepe zuchten luiden het einde van onze uitdaging in! Iedereen die de volledige uitdaging wilde volbrengen heeft het gehaald. En de anderen hebben hier en daar een leuke etappe kunnen meepikken.
Dit is exact waar we als Longcut Adventure Club voor willen staan. Van harte bedankt aan iedereen die deelnam aan dit weekend!
